Droomkoninkje

de kleine geitjes natuurlijk niet. Begrijp je? Kind, wat kijk je suf uit je ogen! Hé, hé! Als je gaat slapen, vertel ik geen snars meer. Nou sla ik het blaadje weer om. Klop klop, zei de wolf tegen het raam en nou loopt het oudste jongetje na de ruit en vraagt: wie daar? Ik, zei de wolf en stak zijn witte poot over het kozijn. - Nou sla ik het blaadje om. Hap, zeit die schooier, hap, hap en slokt de geitjes op. Bèèèè! Bèèèè! Maar er hielp geen moedertje lief tegen. Eén kroop er onder het bed en huilde zo za-chies, zo zachies...’

Er zelf helemaal in, in de gruwelgebeurtenis, vergat hij het zusje, dat als een marmotje, met twee rose knuistjes naast haar hoofd, over de kleine mysteriedingen die elk kindje met zich mee in het leven brengt, lag te droom-ademen en hij zou misschien niet eens meer aan haar gedacht hebben, als de huisschel niet zeer nadrukkelijk, eenmaal, tweemaal en toen nog eens geluid had. In een wip was hij halverwege de trap naar beneden en zich op de zoveelste tree bukkend, zag hij drie heren voor de deur staan. De kleinste had een grote gebogen neus, een wegduikende kin en een brede mondspleet in een gewriemel van grijzende bakkebaardjes. De wolf in het prentenboek zag er precies zo uit, ook met een puntboord, ook met éen rare das.

‘Er is niemand thuis,’ riep het ventje achter de deurruit j es en met stijgende beteutering, nog kleiner dan anders, keek hij op naar de dreiging der zes spiedende ogen.

‘Doe es open, jochie,’ zei de wolf en met een lange, blauwigwitte nagel, tikte hij tegen een ruitje, dat er knorrend van op en neer ging.

‘Ik mag voor me moeder niet open doen - me zuster en ik benne alleen thuis,’ zei hij schrieltjes en zijn verwezen stemmetje stotterde de holte van het portaaltje door.

Toen begon de langste meneer, die een houten pijp met een dopje tussen zijn tanden en kiezen met gouden verlengstuk} es bekauwde, met benige vingerstompjes tegen de deur te kloppen en de wolf plette zijn voorhoofd zo tegen een ruitje om beter de gang in te loeren, dat zijn vel zo bleek werd als je vingers wanneer ze dood van de

^5