Droomkoninkje

mocht?’

‘Dat weet ik niet.’

‘Waarom heb jij dan die botten laten opensnijen en d’r koppen afkappen?’

‘Omdat - omdat,’ hakkelde moeder, verschrompeld in vinnige, benauwende, haar het angstzweet opdringende zorgjes, ‘omdat - ach, schat-van-moeder, vraag me nou niet... Ik heb hoofdpijn. Laat me effe zo zitten.’

‘Ja moeder,’ zei hij gehoorzaam, en terwijl moeder haar tranen wegslikte zonder dat iemand het merkte en met haar kleine ziel in de grote Eeuwigheid rondtastte om in de vertroebeling van alles een houvast te zoeken, zat het kereltje met de voetjes op de sport van de keukenstoel, dicht naast de vrouw met de gesloten ogen en keek naar de krimpende, stuipende platvissen, die nou allemaal blind waren en in het rose water naar iets schenen te tasten. Vader, die zingend thuiskwam, met moeders armbandhorloge om zijn veel te grote pols - of zij zijn vrolijkheid niet begreep! - las driftig het papier bij het veldje hemelblauw, tussen de raamsponnen, waarachter onze lieve Heer woonde. Het moest een heel lelijk verhaal zijn, want zijn vuist kromde om het paperas, en sloeg zo op de tafel dat de lepels en vorken angstig naar de borden toekropen.

‘Wat win je daarmee, schat?’ zei moeder opstaand en vader zijn domme hoofd in haar handen nemend, ‘Heb je het gedaan?’

‘Nee, dat weet je toch,’ gromde vader, nors neerzittend.

‘Dan lachen we erom,’ troostte ze en ze had haar glimlach echt en stevig terug. ‘Geef vader eens gauw een erg dikke pakkerd, liefste.’

‘Ik kan zo niet bij ’m.’

‘Man,’ zei moeder, er ook bij komend, ‘Je jongen wou je iets aan je oor zeggen.’

Treuzelend lichtte vader het mannetje in zijn armen, en kreeg een paar zoenen, zo mals, dat het klapte als het springen van de botten.

‘Domme, domme vader, je mag niet zo boos kijken. Heb je nog altijd verdriet?’

‘Ja mannetje. Nog altijd.’

Meer zei hij niet. En aan tafel bleef hij erg stil, zat hij met een gezicht als een oorworm. Op het stenen vergiet

60