Droomkoninkje

bij het ledikant, en trachtte de grijze schooier weg te redeneren. ‘Kom je eronder uit, poes van beneden? Hahaha! Wil u alsjeblief zo beleefd zijn hem te smeren? Hahaha! Mag ik u dringend verzoeken op te duvelen? Hahaha!’ Dan ziende, dat Kees het verdraaide, dat hij het onder de spiralen van het springveren matras knus scheen te vinden, riep hij vanuit de kelder, dat Koertje de poes aan de andere zij van het bed moest op jagen. Het was een geval! Boven lag moeder te klaagzuchten onder het dek en schreeuwde het kind, dat nog geen verstandig woord had gesproken, - beneden zat de kater als een donker builtje, met twee groene lichtjes als van het spoor, wanneer het sein op veilig stond, en had maling aan het geteem aan weerskanten van het ledikant. Toen was het jongske de wijste. Met een leepheid, een handigheid, die de geslepenste kattenmepper hem niet zou hebben verbeterd, frommelde hij het eerste het beste stukje papier in zijn bereik tot een balletje, mikte ermee naar de zij van de wieg, en toen Kees, die allang zijn verstandskiezen had en zich zo maar niet een-twee-drie in de luren liet leggen, deed alsof hij doofstom was, zette het ventje de deur wijd open, wreef met het propje tegen het zeil of er een muis aan het knagen was, mikte nog eens, en, er fijntjes ingevlogen, schoot de kater het trippelend kogeltje na in de gang, en eerst toen de deur weer gesloten was, durfde moeder haar hoofd boven het veilige dek steken. Ts hij heus weg?’ vroeg ze, de hand in bescherming om het kind. ‘Heus!’ lachte vader. En toen zochten ze met zijn allen naar lommerdbriefje numero 2606 dat bij al die onthutsende avonturen tussen of onder het beddegoed, de lakens, de dekens, óf tussen de zijkanten van het ledikant en de springveren matras, spoorloos verdwenen was. Vader graaide met zijn lange armen langs de lambrizering. Het zusje at - moeder kreunde ineens en keek met ogen van ontzetting naar de deur. ‘Ik geloof,’ zei ze, en bebeet haar nagels van zenuwen: ‘Ik geloof dat Koertje er een prop voor de poes van gedraaid heeft. Er lag hier geen ander papier.’ - ‘AHemachtigste!’ zei vader, de gang inhollend en een ogenblik later kwam hij met een gezicht als een oorwurm, en met het gehavende vodje, verplukt en verknauwd, terug. ‘De vingerafdrukken van Kees staan er angstig in,’ praatte hij somber. ‘En je kan nooit weten of ome Jan, als ik me weer zover heb op gewerkt om contan

50