Droomkoninkje

iets van zijn genegenheid te tonen. Twee ongewassen kinderhandjes, die gebakken baars hadden vastgehouden, een poes gestreeld, een roestig tuimelraam beklopt, liefkoosden een baardig mannegelaat, - twee lipjes, smalletjes, bijna zonder warmte, onzienlijke plekjes, rond melkwitte tandjes, drongen zich tegen een grote wang op - en er was door die korte, vluchtige aanraking een glimlachende stilstand van alles onder de dakpannen en in het hemelruim. Daar kon geen Hef de van man en vrouw tegen op.

‘Was dat een fijne zoen, vader, een dikkert?’

‘Een prachtige mannetje!

‘O! O! vader,’ schrok de jongen met starende ogen.

‘Wat heb je, vent?’

‘O, o, je heb je horlosie verloren!’

Er hing heel iets anders, een penning of een medalje aan de ketting in het warme vestzakje.

‘Ach nee!’ ontkende vader met een plotseling zenuwtrekken rond zijn mond, ‘ik heb het beneden geborgen.’

‘Nummero vijfmeljoenvijfhonderdvijfennegentig duizend tweehonderdzesendertig. Heb ik het goed onthouwen?’

‘Heel goed, schat,’ praatte de man met groeiende bedrem-meHng. Er kwam die middag niets van het luisteren aan het radiotelefonische toestel. Want buurvrouw stak haar hoofd met de verwaaide haarslieren als een wig door de spleet van het zolderluik, en de electriciën, die zijn gebrekkige zoon al zo vroeg leerde liegen, letterlijk met haar ogen om zeep brengend, zei ze, elk woord in helse steen en ratte-kruit dompelend, doch overigens Hefjes glimlachend: ‘Ik zou me raddiejogeknoei voor vandaag maar laten schieten, buurman, want je vrouw leit beneje in bed te griene, omdat je naast het wiegie van je dochter Magdalena, lommerbrieffie nommer 2606 van je gouwe horlosie heb laten vallen. As je je boel na ome Jan brengt, strooi dan niet in de kamer van een stakker van een kraamvrouw met de briefies. Je most mijn man wezen, verdorie! Ik vroeg zo scheiding tussen tafel en bed an!’

Pang! zei het luik, dat ze met een venijnige bons Het neerkwakken.

46