Droomkoninkje

most mijn man wezen, als ik met twee wurmen van kinderen zat, om je betrekking d’ran te geven. Dat duurt geen verreljaar of je ken met je huishouwe verkassen! As je het mijn* flikte, kwam je de deur niemeer in. Af fijn, ik zal die paar dagen me fatsoen en me bek houwen, omdat ik meelij met je vrouw heb. Van mijn zei ze het niet horen. Hoe haalt iemand het an! Hoe bezondigt iemand zich zo! Was niet met de krankzinnigheid van je draaien en je doos van Pendorre begonne. As je me nog langer vals aankijkt, smeer ik ’m. Ik ben goddank niet met je getrouwd. Verdorie nog toe! Neem er geen kinderen bij as je zo met je brood speelt!’

Ze smeet met een blikken deksel en draaide met een ruk de kraan van de leiding open. Het water plaste zo vinnig in de emmer, dat je enkel vanuit de verte het grommen van vaders stem hoorde.

Het was op deze beminnelijke manier dat ook buurvrouw in het vertrouwen genomen werd en beloofde niet te zullen klikken. En ze deed het niet. Zo fel ze buiten de kraamkamer bewoog, zo vreemd-zachtzinnig gebaarde ze er in. De man en de jongen kon ze niet zetten — de buurvrouw met het zuigelingetje vertroetelde ze met hoekige ellebogen, een snauw op haar gezicht, maar met dezelfde vertedering in haar stem of ze zo pas had gebeden. Op de onderscheiding van een van haar eigen bordjes met blommetjesrand, droeg ze van beneden drie buikige, gebakken baarsjes met zwammige kuit aan. Die had haar man met de fleur gevangen. Snoekbaars kon niet malser, niet sappiger wezen. Met vork en mes peuterde ze voorzichtig de graten eruit en bleef bezorgd op de stoel bij het bed zitten om op te letten dat er toch nog geen ongelukken gebeurden. Want ze had het eens beleefd dat iemand, die ziek op zijn rug lag, een stekel van een vingerlengte in zijn keelgat kreeg, en er op slag hardstikkedood in was gebleven.

‘Als het u hetzelfde is, juffrouw,’ zei moeder, ‘bewaart u er dan een voor mijn man als hij van de fabriek komt. Die is er dol mee.’

- Even leek het of de benedenbuurvrouw het somber geheim zou verraden. Haar oogtand priemde het leer van haar onderlip in - haar parkieteneus boog naar de op-

41