Droomkoninkje

‘Stil dan toch, vader,’ weerde het kind, met felle belangstelling af. En terwijl vader de golflengten in zijn klad-boekje noteerde en met gnuivende adem zon hoe hij het simpele ontvangtoestel zou kunnen verbeteren, vergroten, verfraaien, als hij geld had, hingen de verliefde jon-gensoren aan de door de hemelkoepel gedragen geluiden, die over water en land, door wolken en luchten, als elfjes met gouden zonnebloemen en feeën met zilveren lelies, een schunnig zolderkamertje met withouten schotten en drogende luiers, kwamen inzweven. Beneden lag moeder met het zusje in de zondagse stilte en dronk veel melk, omdat de door vader gekookte soep zo onlesbaar hartig geweest was en ze kende haar weelde niet nu de grote Koert op de kleine lette en hij natuurlijk het ene verhaal na het andere, onder de dakpannen moest voorlezen - boven beluisterden ze het reuzeconcert van het radiostation, de ouvertures, de potpourri’s, de komieke voordracht, waarbij je tranen zat te lachen, het klagendzoete smekende van een eenzame viool en dan weer een koor.

‘Wij sluiten nu, goeiedag, zegt hij,’ zei vader.

‘Waarom?’

‘Omdat het afgelopen is.’

‘Is de veer kapot?’

‘Nee mannetje,’ legde vader glimlachend uit. ‘Maar voor vandaag is hij te moe. Als je hem nou met geweld verder laat spelen, is hij morgen hees. Begrepen?’

‘Ja vader.’

‘En niet aan moeder zeggen dat ik die doos hiér heb neergezet!’

‘Mag moeder dat niet weten?’

‘Nee vent - want dan zou ze dadelijk begrijpen dat ik niet meer naar de fabriek ga.’

‘O!’

‘En,’ drong de man, piekerend over het verschrikte, dood-witte gezichtje van de jongen, toen hij onze lieve Heer meende te horen aan. ‘Ben je nou nog bang?’

Ze zaten in de dolende schemer van de zonloze dag - een groenverwaasd licht kwijnde door het beslagen tuimelraam - de regen behagelde bij buien de pannen en de wind huilde soms als het fluitje van de veiligheidskoker op het gascomfoor. Het was alles om een kind in angst-

35