Droomkoninkje

onze lieve Heer zingt niet, zoals mensen het doen, kleine kameraad.’

‘Hoe zingt-ie dan?’

‘Met - met - met,’ hakkelde vader, naar voorbeelden, geschikt voor de jongensfantasie zoekend: ‘Hij zingt overdag in de zon en ’s avonds in de maan en de sterren, en als je nu twee tellen je mond houdt, kan je hem ook horen in de wind en de regen.’

Net floot het even langs de hoeken van de schoorsteen en de koperdraden van de antenne en van de aardleiding, pas aangelegd, droegen het kwiekjes aan, maar zo zoetjes en tussen haar tanden door en met zulke aarzelende fluister-stemmetjes, of vader zijn remontoir opgewonden had en de grote veer van binnen stilletjes zoemde om te waarschuwen dat hij zijn bekomst van het gedraai had. En de regen zong ook en danste erbij op blote trippelvoetjes, die er schik in hadden in de zwiependse plassen te trappelen. Ték-ték-ték, klonk het, of er muizen over het zeil liepen, ték-ték-ték en je hoorde er een de maat slaan en er was, maar ook precies, het ingehouden geneuri, het zingen zo zachtjes dat het haast geen zingen meer leek, als je in het lekker spelonkje van je eigen bed, met het dek over je potdichte ogen en met het veilig aanvoelen van moeder dicht in je dadelijke buurt, jezelf, met je lippen op mekaar, in slaap bromde.

De handjes om de knieën, kijkend van de druilende, grauwe, zingende hemel, naar vader, die met een blikken band om zijn oren telkens weer glimlachend luisterde, een melodie meeblies of de spoel voorzichtig verstelde, zat het ventje ingedeukt bij zijn prentenboeken.

‘Als je nou op mijn knie wil klauteren, mannetje,’ zei vader, die de teleurstelling van het kind zag, ‘kunnen we om beurten. Höor eens hoe mooi.’

‘Zingt hij nog altijd?’

‘Nee, nou is het concert. Probeer het nog es jongen. Op mijn knie. Zo! Nou doe je als een verstandige kerel. Boem! Boem! Rataboem! Dat is een parademars. En die spelen ze helemaal in de verte. En dat vangen wij dan op met, met... Dat leg ik je later uit, als je kan schrijven en rekenen. Boem! Boem! Rataboem! Nou komt het koper erbij. Dat zijn fanfares. Hoe klinkt dat? Ben je nog bang?’

54