Droomkoninkje

- ‘hem’ was in zijn kinderverbeelding de beul van onrechtvaardigheid, omdat vader nooit ongelijk kón hebben — ‘hem’ was een godje, óf de boef, die hij eens op een regenachtige middag, tussen klabakken met tressen in de betraliede gevangeniswagen had zien stoppen, al naar vader over ‘hem’ praatte.

‘Ja, mijn jongen, ik heb ruzie met hem gehad, en héél erg,’ knikte de man, en bij de herinnering nam hij weer een vreselijk onbehoorlijke hap.

‘Wat heb hij tegen je gezegd?’

‘Dat ik een dagdief was,’ flap, het woord, dat hij niet aan het ventje had willen zeggen, was er uit.

‘Wat is een dagdief?’

‘Dat is niemendal,’ trok vader zich dadelijk terug. Maar zo gemakkelijk zat dat niet. Als je met Koert begon liet hij niet los. Even droomden de klare, blauwe, kinderogen voor zich uit, toen vroeg hij hardnekkig:

‘Zei hij dat je een dief was? Zei hij dat van jóu? Wat had je dan gestolen?’

‘Niks, mijn jongen.’

‘Waarom zei hij het dan?’

‘Zomaar?’

‘Zomaar is geen reden, als je van de trappen valt, dan ben je gauw beneden,’ zei de jongen er niks "van gelovend en in een plotselinge opwelling van zijn stoel glijdend wat hij anders, met een bord nog driekwart vol, niet mocht, klauterde hij op moeders verlaten stoel, sloeg de armen om vaders nek en het grotemanshoofd naar zich toehalend, troostte hij: ‘Leg jij je hoofie maar neer, hoor. Het is gemeen om dat van jóu te zeggen. Als ik hem zie zal ik hem met een kattapult een steen tegen zijn lelijke gezicht schieten.’ ‘Dat zou ik maar niet!’ lachte vader. ‘En sinds wanneer heb jij een kattapult?’

‘Die heb ik,’ fantaseerde het kind. ‘Je komt zo met het elastiek en pang, pang, valt hij met zijn hoge hoed en zijn apegezicht uit de boom naar beneden en dan raap ik hem niet eens op.’

‘Daar praten we nog wel eens over, mijn schat. Ga nou weer op je stoel en eet je bord leeg. Een, twee, drie, open je mond. Een, twee, drie, leeg je mond. Zullen we nóu voor die ene keer, en later nooit meer, tegen moeder jokken?’

28