Droomkoninkje

Kaar beduusd aan. ‘Je bent nog te moe, vrouw/ suste de man, het kind op zijn arm tillend om hem weer weg te dragen. Even, heel kort, bungelden de twee blote voetjes boven het kraambed, het gezonde en het misvormde, verschrompelde voetje. Moeders hand, met de trouwring, greep er naar of ze het wilde beschermen, warmde het, streelde het zoals alleen een moeder het in kostelijke koestering kan. Maar het jochie, geprikkeld door al het ongewone, door de voor hem ontredderde sfeer van het huis, trok het vleesklomp je kregelig terug.

‘Niet doen, niet doen!’ weerde hij vijandig af.

‘Wat heeft het kind?’ klaagde de vrouw in het bed nog eens verdrietig.

‘Hupsakee, moeder. Jij gaat slapen!’ zei vader. ‘En jij, lastig mannetje, weer in je bedP De deur klepte onhandig in het slot.

‘Wat had je, kereltje?’ vroeg hij in de kamer met de scha-duwvogeltjes, terwijl hij het boterhamzeiltje in zijn sterke handen kneep. ‘Was dat lief voor een moeder die zo haar best heeft gedaan om jou een zussie te bezorgen?’

‘Ik hou niet van dat schaap,’ zei het kind stug.

‘Waarom niet, ventje?’

‘Omdat ik niet van haar hou. Een meissie met een kale

knikker, jakkesV

‘O!’

‘Hoe...’ - zonder vader aan te zien, vroeg hij het gretig -‘hoe benne d’r voeten?’

‘Dat zal je later wel zien,’ ontweek de man, niet op diè vraag bedacht.

‘Daar heb je natuurlijk het eerst na gekeken,’ klonk het ouwemannetjesgeluid in het bed. ‘Maar ik ben niks jaloers. Ik heb liever een hinkepoot dan een meisjeshoofd as een nakende kalebas. Ach, ach, wat zullen jullie daar óók een verdriet van hebben. Jullie hebben geen geluk met je kinderen.’

‘Hebben we van jou dan verdriet gehad, malle jongen?’ ‘Ik van mezelf een heleboel,’ zei het manke jochie zacht. ‘En nou weer dat. Ik had haar zo weerom gegeven.’

Even later, na het dichtplonzen van de buitendeur, knabbelde hij van twee beschuiten met muisjes, door buurvrouw op bed gebracht en omdat hij voor de mussen en spreeuwen

18