Droomkoninkje

verdorie nog toe!’ keef de stem, met vonkende spetten tegen de huiswand op: ‘Mors bij je eigen! Het is hier niet zo’n verstopt riool als bij jou! Flik het nog es, schandaal van de buurt!’ Toen stak tante Toos haar hoofd met de in het zonnelicht zo glinster-glanzende haarpieken, dat het haast zilverlinten leken, over het kozijn, haar 'armen werden nog dikker dan de buik van een boa-constrictor met een konijn in zijn maag - en ineens zwol het hartje van de jongen in het bed, of er iets heel erg plezierigs gebeurde: ‘As u het tegen mijn heb, flapmedam van het jaar nul, mot je eerst an een nieuw gebit zien te kommen! Ik zou me laatste verstandskies na binnen hijsen voor je hem kwijtraakt, vullis-bakkeras!’ - Fijn. De adem snoof op proesten af door zijn neus. Vullisbakkeras. Lekker. Ze had er niet van terug. Haar tong was van schrik zeker achterover in haar huig gesukkeld.

‘Zo, Koertje,’ zei tante, die het mens geen portuur vond en weer terug in de slaapkamer kwam — nou had ze net zo’n meisjesstem als moeder, als die sprookjes vertelde: ‘Enne nou kom jij uit dat kokende bed. Hoe vin je dat, vent? Eerst een makkelijke stoel en een kussen in je rug en je zieke voet op een stoel, en een deken om je heen. Zit je niet as een prins in de zon voor het open raam? Nee, maar hebbie je pakkie nog niet opengemaakt? Zal tante je helpen? Ene, tweeje.’ Nee, het lukte ook haar niet het touwtje, dat striemen in haar vingers trok, los te krijgen. Toen vijlde ze het, net als de Indianen, als die een vuur wilden aanleggen, met een gewrijf van heb ik jou daar tegen de scherpe kant van het ledikant - ze werd even zo rood als de voerman van de bierkar - en kr&k floepte het pakje als moeders corset, na een hete dag, open. Een boek, een verfdoos en, in een lang doosje, twee echte goudse pijpjes. - ‘Is dat allemaal voor mijn, tante?’ vroeg hij. Nog nooit had hij met iemand zo gauw leren praten. - ‘Allemaal voor jou, vent.’ — ‘Mag ik heus roken?’ — ‘Nee, dat mag je pas later. Maar nou krijg je een smeuig soppie van me, enne dan mag je bellen blazen. Hoe vind je dat?’ - ‘Zalig,’ zei hij, uit zichzelf de dikke hand een zoen gevend. - ‘Je ben een lieve schat,’ lachte tante, en toen ze nog geen tien tellen daarna de waskom met een blauwig zeepvijvertje op een derde stoel binnen zijn bereik zette, de zwoele lucht hem ompoedelde, en de zon,

128