Droomkoninkje

ning over haar zenuwen heen was geraakt. Kalm, of er iets om haar gestold was, legde ze de zuigeling in de wieg, trok aan het touw van de deur en antwoordde of het haar nauwelijks raakte, toen iemand haar zei, dat er order gegeven was, huiszoeking te doen. ‘0 jawel/ praatte ze, of ze niet anders verwacht had, of ze het heel, heel gewoon vond.

‘We hebben uw man gisteravond van de trein gehaald en hem voorlopig op het bureau gehouden,’ zei de stem, ‘en omdat het te laat geworden was, vonden we het beter niet midden in de nacht te komen waarschuwen, dat u niet ongerust hoefde te zijn.’

‘O jawel,’ knikte ze vanuit haar afgestorven denken.

‘We zullen niks nodeloos overhoop halen, juffrouw, maar we moeten onze plicht doen. Is het enkel deze verdieping en dé zolder?’

‘O, ja,’ zei ze krankzinnig beleefd, en met haar tintelkille vingers bewriemelde ze wezenloos de deurknop van de huiskamer, en ze nam zich enkel rustig ademend voor, dat ze niet zou lachen, als gisteren, toen ze met de rechercheurs op zolder was bezig geweest. Lang duren deed het gesnuffel en zoeken niet. Ze keken in de kasten, in de broodtrommel, in de bussen, in de la van de tafel - ze klepten de scheepj.esklok open, die net begon te slaan -ze haalden het Axminsterkleed van zijn plaats - goddank, dat alles proper en stofvrij was - en keken of er geen luikjes waren - en probeerden de planken met een steekbeitel te lichten - ze zochten in het keukentje, in de bordenkast, onder de aanrecht en ook weer onder het zeiltje - en, terwijl zij er telkens bij neerzat, omdat haar benen leken te verlammen, herhaalden ze de vraag van gisteren - waarom de electriciën twee-en-half uur later was thuis gekomen en eerst in de liederlijkste kroeg van de hele buurt had gezeten, in plaats van naar zijn huis over te steken, en of hij ’s avonds niet van honk was geweest. ‘Ach wel nee. Hoe komt u er op? Het is heus een vergissing/ zei ze met een stem, die echootjes in de holte van haar hoofd sloeg, maar toch zo nuchter klonk, of zij er niets mee te stellen had. Op zolder hadden ze het meeste werk. Daar moest de kleine werkbank met het radiotoestel van zijn plaats, braken ze een paar latten van het zo keurig getimmerd beschot open,

116