Droomkoninkje

een van de wallekant losgeraakte praam was, en er een felle bliksemstraal de behangselwanden beviolette, en een hagelbui, met stenen als duiveneieren het dak met de antennedraden als een lawine overklotste, hield hij, het breekbaar stukje mens, de hand van zijn moeder vast en als de slag heel erg dichtbij op de weerlichting volgde, trok hij het dek over zijn bolletje, om het geweld niet zo schrikkelijk te horen.

‘Wat een jammer/ zei moeder, zich het voorhoofd drogend. ‘Ik kan niet door dat weer heen om vers brood voor je vader te kopen/

Maar na een poos kon ze het hete handje loslaten, was hij ingeslapen. Nog dreunden de donderschokken door het straatje, maar de lucht fleurde al zo op, dat je de eerste tintelpaarse sterretjes zag, en een enkele buur buiten een luchtje kwam scheppen, omdat het in de huizen niet te harden was. In de donkere deurkier van het benedenportaaltje bleef ze hem wachten. Soms liep ze driekwart de trap op om bij de slaapkamerdeur naar de kindergeluiden te luisteren, soms ging ze op een tree in het duister zitten rusten. De scheepjesklok in de huiskamer sloeg twaalf, een, twee, drie uur. Hij kwam niet. Hij was in Heerlen bij Toos gebleven. Of... Néé, lieve God, géén of. Nu maar rustén. Om zes uur moest het meisje weer gevoed worden. In haar kleren ging ze op bed liggen. Het was een zwoelstille nacht. Je hoorde enkel het zingen van de antennedraden op het dak en het kurkig ademhalen van de jongen.

17

‘Moeder! Grote zuster! Wat gil je? Moeder!’

Met een bonzend hart, uit een nachtmerrie, die haar keel dicht had geklauwd, ontwakend, zat ze met een felle schok overeind, en met een hij ging die haar de adem benam, een angstbeving, die haar lichaam doorhuiverde, keek ze eerst wezenloos rond - waar ze kon wezen - hoe ze hier, na het gevecht met die bloedkwijlende hond, terecht was gekomen en nog in ijlende koortsbeklemming, zei ze het visioen toestotterend: ‘Je laat het! Ga weg! Kischt! Kischt!’

De klaterende jongenslach, de pret van het kind, dat zich in