Droomkoninkje

loos rond, en die broeiende onweersdag bleef ze zo van streek, dat ze zelfs aan geen koortsthermometer meer dacht.

16

Kruipen als de dag deed, - er kwam geen eind aan. En bij alles stonden haar handen verkeerd. Er was haast niks in huis, geen groente, geen melk, amper brood, maar al was er een zak centen mee te verdienen geweest: ze dorst onder die ellendige omstandigheden van nagewezen en be-kletst te worden, de straat niet op. Als ze voorzichtig door een paar jaloezielatten gluurde, zag ze nog altijd groepjes leuterende mensen, die van de gebroken ruit naar het woninkje van de electriciën keken, en een agent week niet van zijn post bij het overzijportiek. Nee, dan maar liever met haar vermoeid leeg hoofd en haar lichaam, dat zo ontredderd aanvoelde, of ze zware lasten getild had en nu spierpijn in haar gewrichten had, als een gevangene in je broei-endhete verdieping blijven, en je behelpen, zo goed en zo kwaad als het ging, met het restantje koude aardappelen, het kliekje hutspot van haar eigen bord, dat ze had laten staan, en het hompje oudbakken brood zo zuinigjes behandelen, dat ze er voor het kind en zichzelf - en voor haar man, als hij vannacht met de laatste trein terugkwam - mee toe kon. Telkens dacht ze, wat ben ik doodmoe, door vr&l ben ik zo op, en als ik nu maar even een kwartiertje kon gaan liggen. Toch sleepte ze zich voort. Je kon de twee hulpeloze schapen niet aan hun lot overlaten. Ze voelde zich zo lam geslagen, zo ziek van de schrik en de gekke lachbui, dat ze bang was niet meer op te staan, als ze haar ogen sloot. En of de duvel er mee speelde, én Koert, die haar eerst, met zijn twee armen om haar hals, zo schattig getroost had, én de zuigeling, deden om beurten zo verschrikkelijk lastig, zo humeurig, bij de dorre hitte, die je zelf naar adem deed snakken, dat je moeite had niet onredelijk te worden. Als de een niet drensde, schreeuwde de ander, en toen ze in het keukentje het raam openschoof om tenminste aan de achter-zij wat te spuien, keek de schippersvrouw, achter de wastobbe in haar geblakerd tuintje, met zo’n ruziegezicht en

104