Droomkoninkje

niemand mee op en jijzelf het allerminst! Hoe kalmer je antwoordt, hoe eerder je van ons af ben. We doen enkel onze plicht met te informeren. Wat moet hij in Heerlen?’ ‘Een betrekking zoeken,’ zei ze geïntimideerd, en voor zijn logica voelend: ‘Vanochtend met de eerste trein is hij naar Sittard vertrokken en me zuster en me twee neven zouden hem in Heerlen aan de trein afhalen.’

‘Hoe laat is hij gistermiddag, toen hij klaar met zijn werk was, thuisgekomen?’ vroeg de tweede rechercheur, die met het brutale gezicht en de rode snor. Hoe had ze kunnen twijfelen! Het lag er met soeplepels bovenop dat ze met stille smerissen te maken had. Maar nu scharrelde ze zelf en zonder dat ze het wilde, met haar antwoord. Ze hadden er niet mee nodig, dat Koert, buiten zijn gewone doen, een paar borrels was wezen pakken.

‘Hoe laat hij thuis is gekomen,’ herhaalde ze, om zich te bezinnen. ‘Nou, dadelijk natuurlijk.’

Ze voelde dat ze een kleur kreeg, dat ze haar niet geloofden. ‘Was hij dan om zes uur weer thuis?’ vroeg de brutale, een aantekening in een ezelsorenboekje makend, zonder haar aan te zien.

‘Ja,’ jokte ze raak. Het ging hun niet aan, dat er woorden gevallen waren, omdat eerst bij half negen weerom komen en het ruiken naar afschuwelijke jenever. Het was vuil genoeg dat ze met wantrouwige gezichten over haar stonden, terwijl zij het voor de lieve God kon verantwoorden, dat hij het huis niet uit was geweest, en vanmorgen zielig en met verdriet voor haar en de twee kinderen op reis was gegaan.

‘Juffrouw, je Hegt,’ zei de eerste rechercheur bot. ‘En we moeten ons zelf overtuigen of hij al of niet thuis is en hoe de vork in de steel zit.’

‘Gaat uw gang,’ zei ze mat. ‘Als u me zieke jongen maar niet aan het schrikken maakt en me kleine meisje laat sla-pen.’

De duizeling, waarvan ze nu al een paar keer last had gehad, overviel haar weer - wat was het om bij te grienen, dat ze voor de tweede maal in de buurt in opspraak raakten, dat er een pohtieagent in uniform voor de deur stond, dat de stillen, zo van het huis met de zijden gordijnen, met die spektakelmakende mensen in de straat, waren overgelopen,

101