De roode Flibustier

pegaaistok en ’n kromgewroeten stuurstang bijlichtend wees ze me viif besliimde, verbrokkelde letters.... ISMAN....

’k Begreep dat dat eens Talisman geweest was, begreep dat ’k bij ’t graf van m’n vader en moeder stond

— en de tranen sprongen in m’n oogen.

Ouder en wijzer geworden (naar men in ’t bijzonder van zichzelf, z’n lichamelijken èn geestelijken toestand betoogt — en wat ’n pleonasme zou beduiden, zoo ’t inderdaad doorsnee bleek....) ouder èn wijzer, heb ’k menigekeurig-geordendebegrafenis met mee-rouwen-de koetsiers, palfreniers, paarden — met stemming en muziek (toen de voorzitter der dorps-fanfare in den bloei zijns levens van gade en hobo weg werd gerukt)

— met kransen en toespraken — met ceremoniëel, klokkeluiden, neergelaten gordijnen en diepste, zwaarmoedigste plechtigheid bijgewoond — en hetzij als getroffene, hetzij als nieuwsgierige (ik beken tot mijn schande, dat ’t geruimen tijd één van m’n zwakken was uit te loopen als ’n stoet de dorpsstraat met de levendigheid van ’n gebeurtenis vulde!), betrad ik dikwerf het protestante en het katholieke kerkhof — de bloemperken, de netjes onderhouden paden, de hekwerken, de ijzeren kransen, de zerken, de opschriften, de kruizen, de immortellen, de linten, vooral de eigen-kelders bewonderend — maar onder geen omstandigheden heeft ’n simpel natuurgraf me zoo getroffen, als dat wrakhout met z’n door zeewater en pokken doorvreten vijf letters....

Aan land gespoeld waren ze nooit — zij niet — hij niet....

Misschien waren d’r laatste gedachten bij ’t eenjarig kereltje geweest, dat op den arm van z’n grootvader

99