De roode Flibustier

vreten schulp-schilfertjes — ’n monter opfleuren der vlag aan den seinmast van den stormwaarschuwings-dienst, ’n lollig dobberen van roode en zwarte boeien, spitse en stompe tonnen — met de altijd beangstigende quarantaine-boei, dicht bij de semaphore — boven dee de keurig-gegladde, gecementeerde glooiing der ba-zaltpieren — als de wind op elk golfje een kuif schoor en ’t zonnetje ’t water van glanspret liet schateren — je met de welverzorgdheid van den tuin van den dominee, of ’t prettig-opgeruimde van ’n huiskamer aan — benee, in de sluizen zelf, voelde je je zoo önthuis als in ’n rommelkeet, ’n middeleeuwschen, onderaardschen kelder, ’n rooverspelonk.

Van de plompe stukken bazalt en graniet was geen spleet meer zichtbaar.

Tegen de steenen wanden, in den schemer, in ’t duister, had zich ’n tierig-bloeiend, allersomberst leven van planten en schelpdieren ontwikkeld — de planten: met ’n stug, hard-gefronst groen — de dieren in spitse, bitse, zwarte lijke-huisjes.

Niets bewoog daar.

Nu je door woest zwaaien en door ’t bedekt houden van je lamp de makreelen en den geep had verjaagd, trof je de stilte, de schijnbare vreugdeloosheid van gras en wier, die ’t buiten zonlicht stelden, sterker nog ’t eenzelvig, norsch, doodsch vegeteeren der zeepokken, zeepuisten en eendenmossels, ieder-voor-zich, ieder in ’n onnoodig-sterk pantser, ieder monnik, ieder kluizenaar in volslagen donker, ieder begraven, buiten alles wat je zelf schoon geleek — en toch met vurige gretigheid levend, want zich vermenigvuldigend.

Bij ’t langzaam-voorzichtig schuifelen langs den ba-94