De roode Flibustier

M’n hand met geweld door de mazen van den kuil scheurend, gaf ’k Ruth ’t overeengekomen noodsignaal door m’n arm onbewegelijk-horizontaal te strekken.

Ik in ’n net verward — Rijkaard ’n flauwte of ’n defect in den zuurstof-toevoer —’t waarachtige,onvervalsch-te, niet op vooze beeldspraak berustende angstzweet brak me uit, terwijl ’t satansch gestoei der lichtblauwe, goudvlammende, zilverbuikige makreelen om de in m’n linkerhand trillende lamp koortsig aanhield. Hemelsche genade, als Rijk wat overkwam, was ik, die als klap loop er¹) op de geniale ontdekking mee was gedoken, eenvoudig f o u t u, daar ’k noch ’t pad naar den kelder, noch naar ’t strand zou weten te vinden! Kalm — de voorname heldhaftigheid in ’n vróuw! — wandelde Ruth in mijn richting — elegant of ze ’n batisten kleedje borduurde, trok ze ’r bijl uit den gordel, kapte de lijn waaraan de idiote visscher boven met alle geweld rukte en begon met den scherpen kant der bijl de mazen te knippen.

Ik wees ’r met edel gebaar naar den schijnbaar-ziel-togende — zij lachte achter ’t glas, bevrijdde me zonder van ’r vader notitie te nemen.

,,Ruth, help je pa eerst!”, gierde ’k in den helm.

De resteerende touwtjes zakten van m’n schouders — ’r bijl herstak ze in de ceintuur — en ze zette zich ook op den bodem.

Met ongeveer uitpuilende oogen liep ’k op Rijk toe, hield m’n lamp bij z’n gelaat, draaide me nijdig af.

Hij lag in een van z’n ongure, beruchte proestbuien — de zonderling, die zelfs hier met z’n lachen geen maat wist te houden!

*) Wat is ’n klaplooper? Klapt zijn loop? Of loopt hij op iemand’s klep? Klopt of klept ’t niet...?

92