De roode Flibustier

drift ’n vrouw met ’n mies gestoken.... Dat is alles.... En maak nou je schoolwerk....”

Ik werkte voor het raam met ’t uitzicht op de blauwe strook van de zee — hij knutselde aan z’n miniatuur-fregatten en kotters, die-ie ’s zomers aan de badgasten uit ’t buitenland prijzig verkocht.

Van al de rondhouten en ’t staand tuigage had-ie me de namen geleerd. Als-ie met z’n wijsvinger wees: „Hoe heet dat?” — kon ’k ’t dróómen, zonder te aarzelen, van af de bagijnera tot den bezaansgaffel, van de voorbramzaling tot den „Spaanschen ruiter”, van de grietjeperdoens tot de buitenkluiverstampstag, van ’t voormarsreilbras tot de voorgaffelgaarden.

Over de honderd namen kende ’k als m’n van — en tot m’n veertiende jaar dacht ’k vast en zeker als m’n vader zeeman te worden.

Glad mis, hoor! Grootvader, die zoo goed op z’n eigen beenen gestaan had, sukkelde met z’n hart. En omdat ’n man ’n man most wezen, zich tegen alles diende te verzetten, zooals-ie me geleerd had, dronk-ie ’n borrel meer om zich stevig te voelen.

Eens, midden in den zomer, werd-ie door ’n heelen optocht jongens thuis gebracht, had ’t dorp ’m dronken gezien — eens bleef-ie ’n vollen nacht uit. Waar-ie geweest was zei-ie niet — hoorde ’k van den veldwachter. Van de straat hadden ze ’m opgepikt, om ’m in ’t hok van den toren, bij de dreggen en de brandspuit z’n roes te laten uitslapen.

Ja, de rollen werden wel omgekeerd! Als jonge man van even achttien had ’k de zorg voor ’n groot kind-van-zeventig, ’n kind dat ’k niet goed alleen durfde laten, dat lastiger, ongezeggelijker dan ik ’t ooit was geweest, tegen alle gezond verstand in strubbelde.

10