De roode Flibustier

Overdag werkte ’k de boeken van ’n reeder bij — ’s avonds wurmde ’k om ’n akte te halen.

’t Huishouden dee ’n doove huishoudster, die in ’r eigen huis sliep: ’s nachts in ’t spookhuis logeeren, zou ze niet voor ’t geld van de wereld hebben gedaan — en zoo ging m’n leven zonder veel aanspraak en zonder andere afwisseling dan herrietjes met grootvader voorbij....

Ik had, nu ’t dorp als badplaats met de jaren sterker bezocht werd, met den ouwen man samen de zolderverdieping, waarop ’k als kind zoo menig nachtje gezweet had, handig verbouwd, dat wil zeggen door ’n paar beschotten zóó gescheiden, dat we ’r huizen konden.

En boven de deur hing ’t bordje dat je overal zag: G e-meubileerde kamers met of zonder pension te huur.

In ’t begin leek ’t onzinnig.

Als ’r geen bed meer in ’t dorp vrij was, hadden de vreemdelingen nog weinig trek in ’t sombere, ouwe ge-bouw-aan-de-haven — en als ze informaties namen, zag je ze enkel terug om met d’r neuzen dicht op de deur naar de sporen der bloed-handteekening te zoeken.

Toen lukte ’t voor ’n appel en ’n ei aan ’n bejaard Fransch schilder, die uit hartzeer over z’n onbekend-blijven aan bloedvaten-verkalking leed.

Die was zéér ingenomen met de pittoreske ligging van ’t huis, nog meer met de stilte, nog meer met m’n grootvader, waarmee-ie boomen van gesprekken over de Fransche politiek opzette.

En om de spook-geruchten lachte-ie met ’t genoeglijk cynisme van ’n man die van de wereld gezien heeft.

11