De roode Flibustier

in z’n hand. Voor ’t eerst van m’n jonge leven zag ik hèm angstig.

„Sacrénom de Dieu!”, sprak-ie ’t onthutst gekrioel in ’t water bijlichtend — en de rest van dien avond, terwijl ik me van ’t gesteun en gefluit niemendal antrok, zat hij in gedachten.

„Vin je dat niet sneu, grootva!”, babbelde ik telkens: „we kunnen in den kelder visschen!”

Hij schudde ’t hoofd — en ik verbaasde me ’r over hoe ’n man die bang was voor niks en voor niemand — hoe die opschrikte als ’r benee wéér wat viel.

Den volgenden morgen ging-ie uit, kwam met heeren met hooge hoeden terug. Wel ’n uur lang bleven die in den kelder en werkten met ladders en lampen — en toen ze gedaan hadden, keek grootvader vroolijker. „Ezechiël, jongen”, vertelde-ie: „vannacht heb ik geen oog toe gekregen, nee geen oog! ^?k Dacht dat ’t huis voor de haaien was, nou we visschen in den kelder hebben. Maar ’t is in orde, hoor. We wonen in ’t ouwe sluiswachtershuis boven ’n gemetselden koker. Je mot alleen oppassen dat je niet bij de pietermannen in ’t water raakt — anders drijf je af na de haven, hahaha!” „Ik durf best alléén na benee!”, blufte ’k: „want as d’r zóóveel water met visschen in staat, kennen ze d’r geen vrouw vermoord hebben, hé?”

„’r Zijn geen spoken, jongen”, zei-ie: „voor dooie menschen hoef je ’t allerminst bang te zijn — die doen geen kip kwaad....”

„Waarom heeft de kerel z’n naam dan met bloed op de deur geschreven?”, vroeg ’k nog eens.

„Nonsens — kletspraat!”, zei-ie, zich op dat ongewoon uur ’n glas jenever schenkend — ’k lette ’t dien dag ’t eerst op —: „....hier in deze kamer heeft ’ns ’n man uit

9