De roode Flibustier

digestie-stoornissen buiten z’n dagelijksch element te cureeren.

Met z’n blauwachtig-groenen, als ’n scheepszwabber zwiependen staart sloeg-ie onbehouwen van zich af, smakkende opstoppers ronddeelend, de makreelen nog onstuimiger door den lichtkegel jagend — en zelf fameus-dol opspringend, kiepte-ie vervaarlijk boven ’t water uit, om ’r met ’n loodrechten plons, den staart spichtig-gespalkt ’t eerst, weer in terug te vallen. Vier-, vijf-, zesmaal, razend-snel achter mekaar dee-ie dat, telkens met ’n. s a u t p é r i 11 e u x uit de buurt van de lamp en ’r met den staart verticaal-borend weer in.

Rijkaard’s les om nooit, zonder zijn gebaren-teeken, stil te staan, niet te suffen en vooral hem en Ruth in ’t oog te houden, was ’k bij dien makreelen-volksop-loop en ’t merkwaardig vuurpijl-bewegen van den in z’n waterbaars stikkenden, deerlijk vergeten.

Met de droomende gretigheid van m’n bewaarschool-jaren, als ’t kermis was en de mottige man met de rarekiek ons kleuters — God, de wereld, eten, drinken, uitbranders, ransel, wegtooverde, keek ’k, glimlachte ’k, praatte ’k soezende wartaal tegen ’t geduldig glas van den helm.

En ’k zou dat voorzeker nog onverantwoordelijk lang hebben gedaan, als de flibustier ’t licht van m’n lamp niet gemist had.

Waarlijk ros van woede, ’t zand met driftige voeten op joelend, de makreelen-school met de vlakke hand van zich af meppend, stapte-ie op me toe.

Goddank, de gebrekkige gebarentaal belette ’m me vernietigend uit te vloeken.

Driemaal stak-ie de driftige hand met de gespreide 90