De roode Flibustier

kringelden, botsten, schoten, draaiden, of ’k in de felste, sluipendste zuiging van ’n kolk stond.

Zag ’k ze op d’r duikende, rumoerige ruggen, dan was ’t ’n gefladder van lichtblauw en goud en vaalblauw en goud en de donkere dwarsstrepen op elk van de ruggen dwarrelden ’r als siddrend-vluchtende stekeltjes door heen — zag ’k de buiken, dan werd ’t bij ’t schijnen der lamp ’n weerlichten van zilverwit, ’n zwaaien van blinkende messen, ’n afknappen van zonnebundels, ’n geblikker van glasscherven, ’n vallen en opplonzen van glinsterende loovers, dat je ’r duizelig bij werd.

We noemden ze in ’t dorp ,,jonge tonijnen”. Als knaap had ’k ze dikwijls op ’t hoofd bij de sluizen met gekookte garnalen gevangen, en ’r met grootva aan gesmuld — zóóveel tegelijk, zoo rond me heen en zulke vreemde rakkers had ’k nog nooit gezien.

Een was ’n monster, langer dan ’n meter, had koninkje gespeeld, hield in z’n vraatzucht ’n stekelbaars in z’n bek, te groot voor z’n slokdarm en al te ver weg naar binnen, om ’m weer kwijt te raken.

Aan z’n snavelvormigen snuit, z’n kanjers van kaken, met ’n onderkaak of-ie ’n pruillip zette, herkende ’k ’m als ’n geep. Haha, in ’t thuisbrengen van staand tuigage en vischsoorten, was ’k ’n primus! Zat ’t niet, van de kinderjaren, in me geroest?

De geep was, had grootva me geleerd, dikwijls de aanvoerder van zoo’n makreelen-school en omdat mijn boonen-stakerige sinjeur, die z’n waterbaars-pruim, gelijk ’n door den meester betrapte deugniet, noch slikken, noch loozen kon, zich tegelijk kwaadaardig en zenuwachtig-beangst over z’n nieuwe watergenooten maakte, poogd-ie z’n benauwdheden, congesties en

89