De roode Flibustier

snuivend: „Vooruit! Vlug!”

’n Ander dan ik liep op mijn beenen kelderwaarts — ’n ander dan ik bestapte op mijn voeten ’t keldertrap je — ’n held, ’n gróóte kerel (met wien ik niets gemeen had — niets) betrad de plank naar ’t rooster. „Stop!”, brulde ’n stem: „wat ’n voorbeeldige idioot! Ben je van plan zonder helm naar bene jen te kuieren?”

De „ander” bleef aan de plank vastgenageld.

En ’r gebeurde veel, ontzettend-veel, dat ik op den tast moet aanduiden, omdat ’k aanzienlijk later m’n positieven terug kreeg.

M’n hoofd werd in ’n kooi gesnoerd, die ze op de metalen kraag vastschroefden — op m’n rug hingen ze ’n geweldig zwaar ding.

Het geschiedde alles met den ander — ik was zoo niet bewusteloos, dan toch met den totalen voorraad van wat „geest” heet, doch dikwerf zoo droevig weinig met dat gezwollen woord uitstaande heeft, op een andere, zéér verwijderde plek, vèr uit de buurt van m’n lichaam.

„Je moet dit....” — „je moet dat....” „En dat....” „En vergeet vooral dat niet”, gonsde ’t in en om m’n ooren. ’k Zei ja. ’k Knikte, ’k Glimlachte, ’k Dee bij taxatie van alles door mekaar, praatte misschien, had mógelijk eigen gebaren....

Van dat fatale, half-waanzinnig, héél-doode oogen-blik — dat toch vrij lang moet hebben geduurd, omdat ’t neerdalen langs de ijzeren ladder, en de daaraan voorafgegane maatregelen niet in ’n vloek en ’n zucht plaats konden vinden — weet ’k geen syllabe meer.... Niets.

’t Verwarde van ’n droom kan door ’t plotse zien van 82