De roode Flibustier

hoofd trekkend:.... „dc wet kent strandvonderij en straft zeeschuimers.... Wij vinden geen spaander op ’n strand, dat me niet interesseert, en om te schuimen moet je aan de oppervlakte zijn! In ’t nieuwe land ben ik — ik — koning — en ik trakteer je alleen op ’n portie kogels, als je boven water je mond voorbij praat....”

„Als ’k ’r voor in de gevangenis moet”, zei ’k tragisch (me voor m’n met ei bemorst halfhemdje genee-rend): „maak ik me van kant....”

„Welnee, jongske”, glimlachte-ie sinister: „ook dat doe je niet.... Op jouw leeftijd heb ’k eens om ’n domheid gezeten —en de eenzaamheid heeft me opgeknapt — later, veel later, ventje, in ’n wanhoopsbui, heb ’k in den loop van m’n revolver gekeken en den haan overgehaald — met t onbillijk gevolg, dat ’k Cresus die achter me stond, ’n oog uitschoot.... Toen had ik ’r genoeg van.... Spiegel je met zelfmoord-ideejen aan een mismaakten hond, dan spiegel je je zacht, haha-ha!.... Haast je wat, jongske.... We moeten bijtijds door de sluis en bijtijds weer terug.... Anders blijven we twaalf uur van honk, omdat ’t tweede getij twaalf uur vijf en twintig minuten later is.... Begrepen!” „Feitelijk”, redeneerde ’k, rechtstandig naar ’m toe — in schrapgehouden en face — om dat gaten in m’n wollen sokken, die ’k zélf niet stoppen kon, te verbloemen: „feitelijk zijn we ’n soort zeeroovers, alsu’t uitsluitend om geld doet....”

„Om niéts anders”, zei-ie stellig: „Ruth noemt me al den rooden flibustier, hahaha!”

Met ’n heesche, kurk-droge keel — allerinnerlijkst geel-groen van angst voor ’t komende — met ’n bezwaarlijk gevoel in m’n maag, die met de „demi-mon-

79