De roode Flibustier

zekerheid hoe ’t met grootva in dien tijd aan moest, maar vooral de vervloekte mayonaise-saus van de kreeft en de nog vervloekter „demi-mondaine” zaten me dwars.

„Als je terug wil, Ezechiël?”, zei Ruth, ’t zenuwachtig gewiebel van m’n been, m’n pipse kleur en de schellen onder m’n oogen — hemel, welk monster kaatste de spiegel! — oplettend.

„Hoe komt u op de gedachte!”, verdedigde ik me nerveus.

„We zullen”, leidde Rijkaard me af: ,,vanavond langs de kleine ton van ’t Oostgat gaan en de Schouwen-bank onderzoeken. Die heeft enkel ’t vorig jaar meer dan ’n half dozijn schepen gevreten — houtschuiten en ’n Noorsch fregat — ook ’n Engelsch jacht.... Dat laatste is voor ons misschien de moeite waard.... „Zoo’n Engelschman betaalt met cheques”, merkte Ruth onaangenaam businesslike op: „geld is ’r toch niet....”

„Kun je niet weten”, antwoordde de vader, ’n dik boek doorsnuffelend: „daar heb ’k ’t.... de Queen — dertig koppen.... ’r Drijft nog altijd een wrakton boven, om te waarschuwen.... De quaestie is of ’t ding weer niet te sterk is verzand, zooals laatst de N i c o-las....”

Ik keek angstig, met ’n ongemakkelijk geweten in Cre-sus’ eene oog.

Op ’t punt ’t geheimzinnige, ’t benauwende te ondernemen, maande mij het heiligste aller geboden, dat namelijk hetgeen diefstal verbiedt.

Diefstal was het nemen van zaken, die je niet rechtens toekwamen. En wat daar benee op den bodem der zee rustte....

77