De roode Flibustier

deze lieden buitensporig-welgesteld zijn.

Mij wansmaakte het ontzaggelijk — vooral de poespas van aan groene keukenzeep verwant lijkende kaviaar (wist niet w a t ’k met citroen en geroosterd brood be-kieskauwde) — doch stuitender nog gewerd de bedorven, op m’n bord tot ’n geel, papperig plasje uitloo-pende kaas, die ’k met korst en al — behoudens ’t zilver papier — en zulks met ’t wrang gelaat eens medicijn slikkenden patiënts, naar binnen wurmde. Saterend lette Rijkaard Rijk op elk van m’n bewegingen.

En ook Ruth lachte voosj es en valschjes om m’n correcte kaas-houding....

Mijn God, had grootva me niet geleerd m’n bord leeg te eten?

„Camembert”, zeide Rijk, dien avond — ’k herinner ’t me levendig, gelijk ’t geringste voorval! —: „Camembert, jongske, is de d e m i-m o n d a i n e onder de kazen....”

„Hè, meneer!”, zei ik verwijtend, niet snappend hoe ’n vader dat onvertogen woord in het bijzijn van volwassen dochters in den mond durfde nemen.

Toen stonden we op. Omdat zij niet baden, dee ik ’t evenmin. Zondag was ’k ook al niet in de kerk geweest. O, infectie van paganistische buurschap!....

We dronken koffie, keken om beurten naar de klok.

’t Zou eerst om half elf hoog water zijn.

Zoolang het ebde, lei Rijkaard uit, was de vaargeul niet alleen te ondiep, maar bleven de zware sluisdeuren naar zee gesloten.

Je moest van ’t juiste oogenblik profiteeren, wilde je niet in ’t gedrang der schuiten en trawlers raken.

Ik had koorts, ’t Vooruitzicht van ’t avontuur, de on

76