De roode Flibustier

en twintig uur in ’t niet gesloten couvert laten bekoelen, alvorens ’m te posten — men behoorde, in wel-overlegder mate ’n mondelinge repliek een dag en twee nachten uit te stellen.

Nu zat ik vast.

Me laf te retireeren (is lafheid geen gesmade deugd?) ware de vroegrijpe dood voor Ruth’s vermoedelijk ontwakende genegenheid — om het verbijsterend woord liefde niet voorbarig te gebruiken.

En al hadde ik die op ’t spel gezet — het is perverse malligheid en nog perverser romantiek dat ’n b e-w u s t man zoo-maar ’n bloeiend leven voor ’n paar mooie oogen waagt! — al hadde ik dit bestaan, dan nog zou ’n onteerende terugtocht onmogelijk zijn geweest, daar Rijk ’t onkruid van m’n aarzelend-geuite uitvluchtj es met ’t stalen geweld van z’n oogen, nog vóór ’k klaar was, bruut-weg wiedde.

„Leer ’m vast spreken!”, glimlachte de kleine reus — zeldzaam zulke athlete-schouders bij ’n in lengte beperkt lichaam! —: „dat zal ’m wat meer kleur op z’n gezicht geven....”

Ik slikte dezen steek onder water¹) — begreep thans de oorzaak van de plots ingetreden stilte in den kelder.

Ruth en Wanda begonnen zich uit te sloven, om me in ’n gebarentaal in te wijden, w^raarbij de mond, de lippen, de tong (in de glazen helmen besloten) uitgeschakeld werden.

-¹) „Een steek onder water geven” (of slikken). Is ’t geen toppunt van onverantwoordelijke beeldspraak? Stelt ’t niet de valsche these, dat ons volk, op water verzot, zich unaniem baadt? Bij ons op ’t dorp komen de winkelpuien, de andere puien, de stoepen vooral onder water. Doch menschen kunnen daar niet „gestoken” worden.    E. de W.

73