De roode Flibustier

Terwijl vroeg ’k grootva, die, ’n verboden apéritiefje op z’n geweten hebbend, met den achterstand van m’n kulinaire plichten opmerkelijk-taktvol consideratie toonde, hoe, wanneer, waar precies de Talisman was gekelderd.

Sakkerloot, sakkerloot, ’k liep als over gloeiende sintels van ’t onwelriekend petroleumstel naar de morsige tafel.

Hij, aanvankelijk geduldig, herkreeg na ’n dozijn kreupele vragen en waterhoofdige interrupties mijnerzijds, z’n klassieke kregeligheid.

,,E h b i e n, eten we vandaag of eten we niet?” Zwijgend goot ’k de aardappels af — ’n lastige manipulatie, waarbij ’n nog niet geroutineerd jongeling meer sop dan onbeschadigde pataten in de fuik der omgekiepte pan behoudt, zwijgend zette ’k nieuw water (dat onvermoed samenstel van twee atomen overbodige waterstof en een goddelijk atoom zuurstof) voor koffie op, zwijgend bikte ’k met den ouden man voor ’t zolderraam, de zee in de verte bestarend, zwijgend accepteerde ’k zijn thans ongebreidelden opstand tegen den smaak der blauwpitten en ’t te pittoreske der eieren — zwijgend, maar met opperste zaligheid in m’n hart, bolderde ’k op m’n kousen de trap af, toen de stem van grootva’s gesnurk z’n behouden aankomst in droomland betuigde.

De benedenkamer fascineerde, was de lamp van Ala-dyn, die de vleugels mijner reputatie verbrandde!

’t Werd de dag van m’n leven, ’n verdere openbaring en ’n onverhoopt boffen, omdat Wanda (de onuitstaanbare) zoo heusch was geweest bij ’t ledigen van ’t bad in den'kelder ’r voet te verstuiken, derhalve den voor dien dag, met ’n verbeterd toestel, ’t welk Cresus

71