De roode Flibustier

„Zoo, jongmensch”, lachte Rijkaard Rijk: ,nu hoef je ons niet meer te ontloopen of we spullevolk zijn, ha-haha! Maar laat ’t je gezegd zijn, dat als je de geringste indiscretie begaat — als je je eed breekt — je leven geen rooien duit waard is....”

„Nou u ’t me heeft laten zie n”, zei ’k met vuur: „kan u op me rekenen!”

„Afgesproken!”, zei hij, den hond uit de kuip tillend. Voorzichtig opende-ie den glazen helm — en ’n moment later schreeuwde ’k uitgelaten mee bij ’t bezeten geschud van den dog, die ons wraakzuchtig bespette. Toen grootva, die zich weer zóó kiplekker gevoeld had, dat-ie zich pardoes niet uitsluitend in ’t broeiend zonnetje was wezen versterken, terugkwam, zat ’k nog op den rand van ’t bad naar de verhalen van Rijk en z’n dochters over de wonderen van ’t nooit betreden land te luisteren — te luisteren met extatisch-gespitste ooren (alweder bij wijze van mallootig spreken — daar zelfs geen slangenmensch over de spitsing zijner ge-hoorschelpen a discrétion beschikt).

M’n heele kokerij was ’r bij ingeschoten.... Na-droomend, afgetrokken, verstrooid, met de vitaliteit mijner gedachten bij vergane mailbooten, koopvaardijschepen, zeeslagen, wal- en andere monster-visschen, met de fut mijner hersens bij verleden en toekomst, had ’k natuurlijk geen concentratie van zorgen voor ’t dagelijksch potje.

’k Dee tweemaal zout in de aardappelen, liet de gekneusde eieren in den ketel zoo onbesuisd koken en kegelen, dat de welvoegelijk binnen-gebleven dooiers ’n blos van kopergroen aannamen en ’t in bobbels en gezwollen keelkroppen uitgebroken wit de loodhoudende gehumeurdheid van onweerskoppen nabootste.

70