De roode Flibustier

Asjeblief, overtuig je, vriend!....”

Den brandenden lucifer waarmee-ie z’n pijp wou opsteken hield-ie boven ’t bad. En aller-verrassendst sloegen zwakke knetterinkjes boven ’t strubbelend, door Cresus onderstoeid water.

Ik knikte bewonderend, zonder ’r ’n jota van te begrijpen.

’t Leek ’t een of ander goocheltoertje — ’n grappige hansworsterij....

Op dit gebied had-ie me onvoorwaardelijk alles op den mouw kunnen spelden¹) — tot dien dag was scheikunde ’n klank, waarvan ’k uitsluitend de Fransche vertaling kende.

Maar dit had-ie bereikt: ik capituleerde. Met vlag en wimpel

Waar ik bij stond had de eenoogige dog meer dan ’n half uur onder water tierig geleefd.

De mysterie van die weken kreeg ’n bekoorlijk-avon-tuurlijken dageraad.

En alle meerdere vragen waren voor mij, als leek, verder overbodig, misplaatst.

Had ’k ooit m’n hoofd over ’t telefoneeren op ’t kantoor van m’n patroon gebroken? ²) Ooit op ’t telegraafbureau geïnformeerd hoe ’t met de koperen tik-instru-menten, die dépêches brachten en verzonden toeging? Maakte ’k me moeilijk als de stoommachine van de tram me meenam?

Waarom dan hier finesses te willen weten — waar ’k zag dat ’t kon?

69

¹

) Lukt dat zoo makkelijk — ’t spelden op ’n mouw? Waarom niet op ’n broekspijp?

²

) „....M’n hoofd gebroken”.... Zonderling. Oostersche pathos!

E. de W.