De roode Flibustier

lijke zes eieren kneusjes werden.

Meer verbolgens haastte zich naar mijn lippen, toen ’n beweging in de badkuip me de houding van Lot’s vrouw (was ’t niet in ’t land Kanaan?) oplei.

Cresus, den keisteen over den gladden bodem van ’t bad meesjorrend, boog den schijnbaar gemuilkorfden kop naar me toe — kwispelstaartte met ’t bedenkelijk staartstompje onder water — en voor de tweede maal sinds onze kennismaking kreeg z’n baas ’n lach-stuip, die ’m (nu ’r geen salonstoel te ruïneeren viel) als ’n bal over den grond dee tollen.

Van dat laatste inférieur gedoe nam ’k niet de geringste notitie.

Met de trillendste, wildste aandacht — zelfs niet door ’t hernieuwd spektakel van Ruth op de aanrecht en Wanda met den gieter afgeleid — volgde ’k de bewegingen van den hond onder water — z’n geruk aan ’t koord onder water — z’n gepoog om tegen de wanden der kuip op te kruipen onder water — z’n kwaadaardig gegraaf met de pooten, of-ie ’t zink wou open halen onder water — hóórde ’k, tot m’n diepste ontzetting, van heel uit de verte, z’n gejank en geklaag — onder water.

Onder water.

Hoe leelijk en woord-arm ’t staat — ’k moet me geweld aan doen, om dat ,,onder water” niet eindeloos te herhalen — minder om u een impressie op te dringen — dan om ’t eigen gemoed, bij de geestelijke herziening van de kleine maar in haar wezen ontzaglijk-groote gebeurtenis, te spuien.

Het grensde niet aan — het was hèt wonderbaarlijke.

Een hond die niet stikte, niet stuiptrekte, niet met 64