De roode Flibustier

hoofd¹) gezien!” — of „Ezechiël, ’t zou logischer zijn, als je bijv. met Hoofdstuk IV begon en de drie eerste op ’n eenigszins handige wijze door de later komende lardeerde” — en zoo sta ’k telkens opnieuw met afkeurende monologen tegenover moeilijk-gewroch-ten, doch bij de aanvankelijke impulsie grif-gelukt lij-kenden arbeid. Ook thans, ’k Gevoel me netelig, onzeker, slap-willig — nog sterker: als iemand die in vol gezelschap een onbedaarlijk-grappige mop vertelt, waarover geen sterveling ginnegapt — die ze niet „begrijpen” — of al „’n dozijn-maal” gehoord hebben....

Ik verbeeld me (in zulk een wrevel-moment, wanneer ’t wispelturig ding vanbinnen, dat ons regeert, z’n gevoeligheden als ’n stekelvarken tot pijndoende naalden buidelt) — ik vermeen dan, dat ieder lezer zich m i n-d e r eigenwijs-onnoozel zou hebben gedragen — dat èlk ander, de kleine geheimzinnigheden in den kelder scherpzinniger verklarend en ’t bijkomstige compilee-rend, aan een vernuftig duiken der familie Rijkaard Rijk zou hebben gedacht — ja, ’s mans optimistische verzekering van ’n gemoedelijk loopen op den bodem der zee a priori en a posteriori zou hebben geloofd.

En, nu ’k nog met al m’n zenuwen in de historie sta, verbaas ’k me over de laksheid, de betweterigheid, de dikke huid en den harden schedel van m’n naamgenoot in die dagen....

Grootva bleef ziek.

Z’n abnormaal hart, de oorzaak der angst-aanvallen,

61

¹

) Ziet men waarlijk, als regel, menschen over ’t hoofd?

E. de W