De roode Flibustier

„....Vermoord in den kelder,” fluisterde ’k, tegen ’t huilen van den wind in.

„Nee, jongen,” glimlachte-ie rustig; „hiér in de ka-mer....

Ik keek de prettige, de ènkel-prettige kamer van ’t huis af, ’t vriendelijk behang, de portretten, de vensters met de diepe nissen — dacht dat-ie me voorjokte.

’n Moord kon ’k me toen alleen in ’n bosch zonder men-schen, op ’t strand achter de haven, op ’n eenzame plek — en dan in ’t donker, omdat ik in ’t donker zoo gruwelijk bang was, voorstellen. Daarom leek me de kelder van ’n huis dè officieele moordenaarsplek. „Hier in de kamer?”, herhaalde ’k ongeloovig: „op de buitendeur moet-ie z’n naam met blóéd hebben geschreven en in den kelder....”

„Eet je bord leeg en hou je mond!”, zei grootva op de ouwe besliste manier die geen tegenspraak duldde.

Ik at, maar ’t was zoo’n gemeene storm, zoo’n geweld buiten, dat de portretten begonnen te knikken en de petroleumlamp schommelde of iemand ’r tegen duwde. Toen, opeens, keken we mekaar an. Benee — dat kon alleen in den kelder zijn — klonk gestommel of ’r ’n paar met elkaar aan ’t vechten waren — toen ’n schreeuw — ’n val. Ik luisterde met haren die me pijn deeën. Grootva, zelf bleek, stond op.

„Dan zullen we maar ’ns gaan kijken, gamin,” zei-ie ’n lantaarn opstekend: „vooruit! Mee gaan!” Klappertandend, droeg ik ’t licht — hij, met ’n pook in de eene, den sleutelbos in de andere hand, liep de trappen af. ’k Dacht dat ’k ’t bestierf toen de kelderdeur in ’r roestige scharnieren open-gromde en ’t gegil, dat even sterker geworden was, plotseling verstomde.

7