De roode Flibustier

bang maken en niet bang zijn — vasthouen en niet loslaten — je niet schamen voor jezelf....”

Naar bed gebracht werd ik nooit, ’k Moest in m’n eentje de krakende trappen op, over den zolder met z’n benauwend donker, ’s winters, en z’n bloedroode zonneschaduwen,, ’s zomers — in m’n eentje kleedde ’k me uit — in m’n eentje bad ik onder de dekens — en als-ie héél-goed gehumeurd was, ’n erg teedere bui had, kwam-ie zich wel ’ns overtuigen of ’k warm lei — bukte zich in ’t duister — gaf me ’n zoen op m’n voorhoofd.

Stormde ’t zwaar op zee, voelde je ’t huis op en neer wiegen, klapperden de dakpannen, knarsten de eiken spinten — of onweerde ’t met ’n geweld, ’n geratel, dat je ’t dek over je zweetende haren trok, dan dee-ie geen stap, dan liet-ie je aan je lot over, dan keek-ie je alleen den volgenden morgen wat scherper an — of je ook witjes zag....

Op ’n dag was ’k wat vroeger dan anders van school naar huis gekomen. De stormbal was geheschen — ’t water in de haven sloeg over de dukdalven — de wind stak met ’n vaart uit ’t westen.

Ik, met de verhalen van de jongens frisch in de oor en, treuzelde voor de verweerde deur. En zocht naar de vrééselijke teekenen.

En bleef aan tafel stil.

„Straf van den meester gehad?”, vroeg grootvader, die ’t nooit kwalijk nam als ’k kattekwaad uithaalde. „Groova,” praatte ’k, bang voor den nacht en bang voor ’t gejoel onder ’t huis: ....,,ze zeggen dat we in ’n spookhuis wonen — dat ’r ’ns iemand vermoord is....” „Dat is zoo,” zei-ie kalm, geen oogenblik pogend de opgehitste kinderfantasie te sussen.

6