De roode Flibustier

„Nee!”, mokte ik.

„Wil je zoo beleefd zijn ’t gesprek bij mij in de kamer voort te zetten?”

„Nee”, zei ’k zwakker — Ruth luisterde op ’t gang-matje.

„Als je nukkig doet, De Wilde, blijven de je beloofde millioenen voor de haaien!”

„Schei uit met die beroerde nonsens!”, barstte ’k in alles (zelfs Ruth) vergetende ergernis los.

Had-ie me achter de kelderdeur niet op voldoende, van gekken Kluyt afgeluisterde, zieke fantasterij getrakteerd?

„De Wilde, jongmensch”, hield-ie met verdacht geduld aan: „ik verzoek je geen twééde keer.... Binnen ’n maand koop jij ’t dorp hier, van ’t huis van den notaris tot dat van je patroon toe, als je te zwijgen weet en me stipt gehoorzaamt!”

„Meneer”, zei ’k gemelijk en met ’n tikje meelij: „’t is bij half twaalf. Ik ga slapen. Goeien nacht. En wees zelf ook zoo verstan di g.... Morgen of overmorgen, met ’n nuchter hoofd, praten we nog wel eens over de malle historie van vandaag, die zich intusschen niét zal herhalen, want de kelder gaat morgenochtend vroeg voor goed dicht....”

„Is ’t je in je bol geslagen, jongmensch?”

„M ij niet”, antwoordde ’k met ’n venijnigen nadruk op ’t eerste woord.

„Ik hou me aan ’t contract — ik heb ’t uitsluitend gebruik!”

„’t Gebruik ja — niet ’t misbruik”, zei ’k spitsvondig: „de kelder komt u niét meer in.... En hoe eerder u andere kamers op ’t dorp huurt, hoe aangenamer ’t me zijn zal....”

54