De roode Flibustier

zoo’n bulderend gegier berekenden stoel en voor één van ons ’m op de gevaren kon wijzen, zat-ie op de neersmakkende zitting (tusschen ’n ruïne van versplinterde pooten) op den grond, de beenen wijduit, den rug nog in schuddende kramping tegen de won-derbaarlijk-heel-gebleven pluche leuning.

Dat vonden Ruth en Wanda zoo ontzaggelijk grappig, dat ze niet vroegen of-ie zich bezeerd had, zich niet ongerust maakten over wat den schijn van ’n lach-beroerte aannam....

Ruth plonste naast ’m op ’t Lancasterkleed, schaterde ’t uit met ’n geweld dat Cresus als ’n malloot door de kamer dee rennen, al maar door in ’n woesten cirkel.... Wanda lei met ’t hoofd op de tafel te schuddebollen.

Aan deze algemeene vroolijkheid participeerde ik slechts voor een uiterst matig deel.

Het is jolig noch boertig, wanneer ’n ensemble van zes salonstoelen onherstelbaar gefnuikt wordt — het is om te zieden van toorn, als de vader van ’n ver-liefdheidsideaal je bruutweg.... kind hiet!

Met meer savoir vivre dan hij klaarblijkelijk in me onderstelde, poogde ’k ’m overeind te helpen, welk impulsief-humaan gebaar bij ’s mans soortelijk gewicht zonder uitwerking zou zijn gebleven, als de twee meisjes niet te hulp waren geschoten.

In den leunstoel lachte-ie nog.

En sinds dien wist ’k, dat de onverstoorbare, alles-uit-de-hoogte-behandelende Rijkaard Rijk door ’n gezeg-detje, ’n afwijkende houding, ’n futiliteit — in de ernstigste oogenblikken eindeloos proesten kon, lach-bul-ken dat anderen ’r benauwd bij werden. Om ’n niemendal, ’n zenuw-prikkelingetje....

52