De roode Flibustier

den looper zacht-beklotsende verrukkelijke voetjes.... In de kamer zette Rijkaard Rijk ’n ongemakkelijken domper op m’n violette stemming.

Bij de deur al wachtte-ie me op, en zich vlak voor me posteerend, zoo dat de punt van z’n reuzensnor me bijna in ’t oog piekte — bijna: ’k was ’n eind langer — vroeg-ie nijdig:

„En welke schatten, die jullie eigendom zijn, liggen ’r onder ’t rooster? Hè? Hè?.... Nou dan!”

„Dat weet ’k niet....”, bazelde ’k — geen uitweg bij ’t gedreig, onder wenkbrauwen als borstelige rupsen, vindend.

Twee, driemaal doorstapte de kleine, vierkante, poo-tige baas, bij ’t zwijgen der meisjes, de kamer.

Toen zei-ie stug: „Vooruit met je eed!”

„Dat je je mond zal houen”, vulde Ruth aan.

„Wat ’r ook gebeurt!”, zei Wanda, de zwarte, ook ’n duit in ’t barstend zakje doend.

Rijk, de meisjes, Cresus — drie en half paar oogen, keken naar de plechtig-omhoog gestrekte vingers met de önoogelijke toppen.

„Ik zal m’n mond houen, wat ’r ook gebeurt, over de dingen in den kelder, zoo waarlijk helpe mij God almachtig!”, zwoer ’k met neergeslagen, door Ruth’s tyranniek-biologeerende voetjes hoogst-ongepast afgeleide oogen — aldus mij tot meineed verlagend, daar geen zoodanige belofte zich aan met den vleeze verwante gedachten mag paren.

„In den kèlder!.... In den kèlder!”, spotte de roode heer me na: „wat wil datkind met z’n kelder! Die denkt waarachtig dat we ’r ’n kip met gouden eieren aan ’t slachten zijn, of ’r ’n la lichten, hahaha!”....

Hij eindigde in ’n lachstuip, plompte op ’n niet voor

51