De roode Flibustier

vlam der kaarsen kaatste met koddige, door den wind van ’r lieven adem bewogen, gouden kabouter-toorts-jes, in de grijze, klare oneindigheid van ’r oogen.

Ja — daar stond ’k me (simpel-lachend, als ’n marionet met verwarde touwtjes — als ’n kind dat ’n vaas heeft gebroken — als ’n na wat lente-dartelheid weer gemuilkorfde poedel) thans zelf acuut over te verbazen.

„Je zal geen levende ziel wat vertellen, Ezechiël?”, vroeg ze, met ’t goddelijk pupillen-geweld, dat de wereld van boven tot benee regeert. (Wélk man heeft ’n wil? Welk man is zoo mateloos-rampzalig, dat-ie zonder suggestie door ’t leven schobberdebonkt?) „Niemand!”, zei ’k geestdriftig — door de sprookjeskaarsen in de zee van ’r oogen gefascineerd.

„Zul je doen wat papa zegt?”

„Alles!”, knikte ’k: ,,al kom ’k ’r voor in de kéét!” (Dit nu was de beruchtste plek van ’t dorp — ’t hok van den toren, ten dienste van brandspuit, dreggen, landloo-pers, dronkaards, weerspannigen en dolle honden....) „Dan ben je ’n snoes van ’n jongen!”, loftuitte ze, me vijf wassen poppevingertjes toestekend, die ’k met lyrische teederheid in mijn twee, door de kneeding der petroleumlampepeer, glibberig-zwemmende handen drukte.

Met ’n hart als ’n in ’t zoetst zonnetje parelmoerende zeepbel, met ’n hoofd, waarvan de slapen in tintelende dronkenschap klopten (bij wijze van spreken: hoe zoude ik, die me zorgvuldig aan melk, limonade en andere kogelfleschjes hield, over daadwerkelijke dronkenschap getuigenis afleggen?) — met ’n in den wereld-ether broos-drijvend zieltje, volgde ’k de twee wuft-cadanseerende hieltjes, de twee dwaallichtjes, de

50