De roode Flibustier

zich aan jóu te vertoonen — en omdat je te doen heb wat ik verzoek!”, gelastte hij kort en bondig.

Een seconde had ’k ’t minder-monter gevoel van ’n boertje, dat aan ’n vennootschap flesschentrekkers z’n voorzichtig gespaarde huurpenningen kwijt is geraakt — toen blies ’k de lamp uit.

Wie kon dat breed-geschouderd individu tegenhouden nu z’n voet de eerste bres had geschoten?

„Goed zoo”, zei hij welwillender: „en ga zoolang op de trap zitten tot ik roep!”

Ik gehoorzaamde. Wat hielp tegenstribbelen?

Als hij z’n woord brak — had ’k ^?n dosis wraak in reserve!

Met de onwelriekende lamp op de knieën, wachtte ’k geduldig, terwijl zij over ’t loopertje de kamer in gingen. En haasten deden ze zich zóó weinig, dat ik er, zij het met bedwongen drift, in begon te berusten als kwajongen behandeld te worden.

De klok sloeg elf, ’t gekkennummer. Om tien was ’k naar beneden geslopen....

Juist nam ’k me voor den kelder morgen door den dorpssmid met de zwaarst-denkbare grendels te doen sluiten en af te wachten wat en hoe hij „in rechten” zou optreden, toen de meisjesstem, wier klank de waarlijk-opstekende storm in mijn binnenste (gelijk olie op de baren, naar men beweert en nimmer doet) vermocht te stillen, me aanriep.

Met een kaarsenluchter trad ze op mij toe, lachte met ’n schalksheid die alles liet vergeten.

Weer liep ze op bloote, betooverende Sneeuwwitje’s-voeten en ’r haar, of ze zoo uit bad stapte, druilde in vochtige tressen op ’r behanddoekten rug.

„Hoe kon je zóó tekeer gaan!”, verweet ze — en ’t ge-

49