De roode Flibustier

te staan en geen sterveling ook maar iets van wat we naar boven sleepen te zullen vertoonen! Wil jij daar ’n eed op doen?”

„Zes!”, zei ’k met enthousiasme, en de vingers opstekend, gelijk ’k ’t eens voor de heeren van de Rechtbank in de stad, ter gelegenheid van ’n vervolging in zake stroopen, had zien doen (van huis uit had ik noch de natuur, noch ’t temperament, om als g e t u i g e te fungeeren, daar de vele beklaagden bij ons in ’t dorp, vroeg of laat weer los kwamen en dan pijn-lijk-sterk van geheugen, hun belagers dozijnen van loeren draaiden!) — zette ’k ’t.... „zoo waarlijk” enz. in.

„Je wordt toch niet formeel idioot!”, stuitte Rijkaard Rijk me hinderlijk-nuchter en de dochters giegelden geniepig: „daar zouden we graag bij willen zijn.... Of heb jij de gewoonte achter gesloten deuren je vingers op te steken?”

„’k Zal ’r open doen!”, zei ’k ijverig — den losgewroe-ten trapoog uit ’t hout trekkend.

Tegelijk stak hij ’n voet (als ’n koevoet) in den kier, hield de deur aan de binnenzij ongezouten-stevig vast en ’t schelle licht, dat door de bovenreet tegen ’t plafond der gang had geschenen, ’n licht van minstens ’n paar acetyleenlantaarns, verdween op slag.

„Nu?”, vroeg ’k, ten zéérste achterdochtig bij deze mallootige manoeuvre:.... „de deur is open!”

„Blaas je lamp uit, jongmensch!”, zei-ie in ongege-neerd-bevelenden toon, bijna zoo onheusch als bij de eerste ontmoeting, toen-ie de inventaris-lijst, zaliger nagedachtenis, tot snippers herleidde.

„Waarom?”, drong ’k onrustig aan.

„Omdat m’n dochters niet in zoodanig toilet zijn, om

48