De roode Flibustier

Kluyt, den schulpenvisscher, die aan goedaardigen grootheidswaan leed en soms de halve dorpsjeugd achter z’n „équipage” en „trakhener hengsten” in joelenden onderdanen-optocht vergaarde — ’n onedelmoedige concurrentie aan wilde doen!

„....Ik sommeer je voor ’t laatst, onbedachtzaam jong-mensch, onverwijld de deur te ontsluiten. Zoo ja, zal ik me vorstelijk tegenover je gedragen — zoo néén, is je leed tot in lengte van jaren niet te overzien! Indien je ook maar ’t flauwste vermoeden had wie — versta wel: wie jij hier op deze misplaatste, door niets gerechtvaardigde, hoogst krenkende wijze, in ’n uiterst-smerigen kelder, van hun nachtrust berooft, zou je blozen van schaamte, jongmensch! Over tien jaar is je woning historisch! In naam der wet doe open!” „Neen”, herhaalde ’k zwakker, minder door z’n geschetter dan door ’t duidelijk-waarneembaar begeven van een der trapoogen, in m’n standvastigheid aangerand.

Lang zou de sluiting ’t bij ’t schokken der deur niet harden!

„Dus — dus....”, zei de bluffer met ’n bijzonderen aanloop: „dus je weigert ’n puissant rijk man te worden — minstens triplement millionair....?”

„We weten drommels goed, grootva en ik”, beweerde ’k met even vrijpostige zekerheid: „welke schatten ’r onder ’t ijzeren rooster liggen — daar heeft ü geen beschikking over.... Die zijn ons eigendom....!” „Natuurlijk”, antwoordde-ie ganschelijk droog — zonder eenig diplomatiek voorbehoud mijn halfgare hypothese tot verrassende ontdekking waarmerkend: „....dat wil ’k met genoegen zwart op wit bevestigen, mits jij plechtig bezweert ons nooit te verraden, ons bij

47