De roode Flibustier

dekte voorwerpen konden laten gelden.

Spijkervast of niet-spijkervast: geen speldeknop ging ’t huis uit.

Mahomet bezocht de zeven hemelen, vond z’n bed lekker warm terug.

En zóó razend snel was de rit mijner gedachten geweest , dat ’k m’n vingers aan ’t geknapte lampeglas brandde, toen ’k de lamp wederom opstak.

Tegelijk met ’t licht (is de nacht geen abuis in de schepping?) hernam Rijkaard Rijk ’t gesprek achter de kelderdeur — en al was de keus zijner woorden in ’t begin ongepast: de toon (qui fait la musique) was van een loffelijke tamheid.

,,Ik raad je in je eigen belang, jongmensch, terwijl ik je aan de door ons betoonde gastvrijheid herinner, de deur te ontsluiten — en subiet — met spoed!” „Dat zal ik morgen-namiddag in ’t bijzijn van getuigen”, zei ’k, de ongeduldig-wiebelende deur met m’n eenen voet stuttend.

„Je ben ’n gedecideerde....”, zette de man met de keurige nagels in — voorzeker ’n onhoffelijk woord verslikkend.

„Suscht, pa”, sprak de stem, die me tot moord en doodslag (bij wijze van spreken — ’k geef aan zachtzinniger zaken de voorkeur) zou hebben overreed en verleid — en me als een verlokkende L o r e 1 e i (zonder gekam — immers dat acht ik onsmakelijk) bij m’n voornaam noemend, poogde ze me met ’n sluw kluitje in ’t riet van waarneembare verlakkerij te sturen. „Ezechiël, jongen, toon geen kop! We zullen ’t je uitleggen, nietwaar pa? Je weet toch hoe we van je houden.... Ik hoorde hier een vreemd geluid, zoo als jij laatst óók — toen zijn we gaan kijken, nietwaar pa?....

45