De roode Flibustier

„Dat weet ’k wel!”, riep-ie met ’n kurieus-verdwaald stemmetje of-ie zélf opgesloten zat:    ze zijn.... ze

zijn....”

Wat-ie verder boven beweerde, ging me glad voorbij. Want zeker door m’n geschreeuw in bezigheden-des-toilets gestoord, stak Rijkaard Rijk ’t hoofd met het oranje-rood haar door de zitkamer-deuropening, vroeg of ’k gek was geworden om zóó’n keel op te zetten.... De deur bolderde dicht — ik weerlichtte de trap op, overlaadde grootva met ’n uitgezóchte dosis verwijten.

Hij, klein, geelbleek van schrik, durfde of kon eerst wat zeggen, toen ik in humaner stemming aan ’t stukje zwoerd onder in ’t prak-pannetje toe was.

Hij had, vertelde-ie (van zenuwachtigheid tien, twintigmaal z’n léége pijp opstekend) dien morgen op de trap ’n hartbeklemming gekregen, was gaan zitten om niet te vallen, had duidelijk gehoord hoe Rijkaard Rijk met de meisjes den kelder in was gegaan en de deur achter zich had gesloten.

Meer dan ’n kwartier lang — zóó weer op dreef — had-ie achter de kelderdeur de stemmen staan beluisteren, ’t angstig geplas van water — toen, omdat-ie geen zwak geluidje meer onderscheidde, had-ie geklopt, nog eens geklopt en geroepen.

En met ’n sleutel van de ouwe linnenkast, die ook op de kelderdeur paste — den kelder geopend....: „Met de lantaarn”, besloot-ie zijn verhaal: „heb ’k alles bijgelicht tot an ’t water toe — nog ’s gegild en geroepen — niemendal!”” En ben hier op jou blijven wachten, omdat ’k ’r geen vreemden in dorst te mengen!”

„Je heb je dat alles verbeeld: ze zijn in de kamer”, gromde ik na, hoezeer de historie me, in verband met

35