De roode Flibustier

Wanda en Ruth — of ze ’t an m’n gezicht merkten dat ’k krankzinnigentaai zwetste — zeien nog eens lief en om beurten: „toe, laat u niet soebatten” — „schuif uw stoel bij” — ik, met de hardnekkigheid van ’n idioot-met-karakter, van ’n in bolle, domme, brutale bleuheid stikkende, glimlachte, dat ’k moeilijk twéé maal „dineeren” kon.

Tot de avondschemer ’r was, bleef ’k, m’n raspige kin bestrijkend, babbelen.

Toen ’k heenging, had ’k nog niet begrepen, waarover-ie me „spreken” wou. Dat was bij de ditjes en datjes vergeten.

’t Eenige waarover ik aan ’t woord kwam, was de schipbreuk van de Talisman, de dood van vader en moeder.

Dat interesseerde ze zonderling, langdurig, opvallend. De rest van den tijd zwamde Rijkaard Rijk lange verhalen....

Boven, zonder ambitie om de aardappelen verder te jassen, verslond ’k ’n half roggebrood, rookte ’n zware sigaar-met-’n-bandje van den plots mensch geworden huurder, en kwam eerst tóén tot de ontdekking, dat ze me om de een of andere reden te goed vriend wilden houden, mogelijk bang waren dat ’k iets had gezien.... Wat kon anders de oorzaak zijn? Wat?.... Wat?.... ’s Nachts afgesnauwd — ’s morgens uitgescholden — ’s avonds huisgenoot — ’t was geen sluitende rekensom.

De volgende week, hahaha! — sloot ze voorbeeldig — dat wil zeggen: op ’n maanloozen nacht zaten vader en dochters in den kelder gevangen — werd ik redder en compagnon....

Maar ten koste van welke ’t dorp in „beroering”, ’t 32