De roode Flibustier

iedere nieuwe overweging, gelijk ’n ’t droge weer bereikende poedel, de glibberige nonsens van ’t lijf schudde.

Wat je aan heldere gedachten op dat late uur (bij half drie) voorradig had, klutste troebel dooreen. Je had ’n gil gehoord (dat herinnerde je je positief!) — en — en — licht in den kelder gezien. En — en — uitsluitend uit den kèlder kön-ie gekomen zijn, omdat je in je gewettigd voornemen grootva zóó schandelijk-laat niet meer binnen te laten, den grendel had voorgeschoven.... En — en dat klopte ook met de richting waarin je ’m tegen ’t natte lichaam was geloopen — ’t sloot als ’n bus met de plassen ’s morgens — ’t verklaarde ’t onsympathiek z w ij g e n der kelderrat-ten — ’t hield eenig, zij het raadselachtig verband met de clausule in het contract.... de voorwaarde over het ,,alleenig gebruik van den kelder”.

Nog met ’t hoofd in de handen werd ’k door gebons tegen de buitendeur opgeschrikt. Grootva! De veldwachter was zoo vriendelijk geweest ’m aan ’n arm thuis te brengen — benee, o schande, deden ze open. Langzaam-hijgend strompelde-ie de trap op, zag me zitten.

„Al op?”, vroeg-ie, onnoozel-glimlachend. Z’n das hing los — ’t wit van z’n oogen was bloederig door-loopen.

Morgen zou ’k ’m onder handen nemen. Zwijgend, vol van ’t andere, bukte ’k om z’n laarzen uit te trekken, wetend dat-ie dat in zoo’n desolaten toestand niet kon — toen, zelf onder ’t dek, lei ’k met barstende koppijn over de lichtreten van de kelderdeur te fanta-seeren.

Later dan gewoonlijk op, was de eerste gezellige ver-26