De roode Flibustier

’t tusschendek. — Ruth glee ’m na — ik, meer op m’n gemak, omdat ze zoo dicht in de buurt bleven en door ’t gat terug moesten keeren, dee wat de flibustier me in zwijgende taal had gelast: ’k wachtte op de signalen van den tros.

Gehurkt, de voeten tegen ’n verbrijzelde partijspoort, blies ’k uit, half spelend met de in drommen bij den lichtkegel joelende meunen, stekels, jeugdige poonen en zeeduivels.

’t Was me wat waard geweest als ’k, in den gastvrijen schoot van zóóveel water, ’n slok water bij de hand had gehad, en als ’k niét met Cresus voor ’t raam had gedroomd.

De bewegelijke lijfsgenooten van den eenoogige lieten zich geenszins onbetuigd, hadden ’t benauwd onder ’t waterdicht tricot of bevonden zich uiterst welvarend. Althans zij bewogen. En bovenmatig-onmatig.

Omdat ’t in ’t ruim van de Hermione opvallend lang duurde, besloop me de oude onrust.

Ze zoo maar naklauteren was minder van mijne gading en de tros, dien 'k als ’n op gevoel peuerend vis-scher vasthield, hing ophitsend-slap neer.

Boven m’n hoofd — ’k zat waarschijnlijk slechts ’n paar meter onder ’t oppervlak der zee — kreeg de nevel een vreemde, zwevende, door donkere balken gekliefde verjonging.

Dat was — móést de zomersche vroegdag zijn.

Kom-de je je hand voor den lampe-reflector, keek je met gespannen aandacht omhoog, dan was dat — dat verlept groen, ’t welk bij felste zonnebranding mogelijk ’n met kartelend zilver beleid teer-blauw en ge-diffuseerd bladgroen kon worden — dan was die met vlammend licht bestoven blauwgroene sluier ’t aller

195