De roode Flibustier

gen der twee te interesseeren.

Langs ’n afhangend touw, als ’n poes zoo voorzichtig, om ’t duikerpak niet aan de zeepokken en puisten open te scheuren, klom de gespierde kerel langs de slijm-gladde bovenkast omhoog.

Ruth, vlak bij me, knikte me glimlachend toe. Menschlief, ik voelde me na de doorstane ellende, bij ’t kijken in ’n paar mensche-oogen, als ’n koning!

’k Greep ’r hand, die ze (uit meelij) niet terugtrok — drukte die. Platonischer kon ’t niet.

De bodem der zee is geen plek voor declaraties.

’t Verliefd loeren door ’n bezweet glas, is niet — alles. Tot ’n kus onder water brengt de wetenschap ’t nimmer.

Zij — hiér geen geniepigheden vreezend, liet ’r omleerde hand in de mijne tot Rijk omlaag gleed.

Hij wees ons driftig — met inderdaad hakkelende gebarentaal — van ’t schip weg te loopen — manuaal dat acuut gevaar bedoelde.

Het werd ’n draf over de ribbels van ’t zand, waarbij ’k moeite had de lenige, geoefende Ruth en den met z’n kleine beenen reuzenstappen nemenden Rijk bij te houden, ’n draf tusschen wild zwermende pietermannen en jonge kabeljauwen.

,,Stop!”, wenkte Rijk, na ’n meter of vijftig.

Hij keerde zich om, bleef onbewegelijk staan.

Wij deden ’t zelfde — en bijna tegelijk rukte ’t water om onze lichamen met de zuigende kracht van ’n brandingsgolf.

„Vooruit!”, kommandeerde z’n arm.

Weer liepen we op de H e r m i o n e toe, die door ’n vulkaan van zand, houtbrokken en opgekraterd slijk omkolkt leek.

193