De roode Flibustier

Waar ’t licht gaten in ’t donker boorde, zag je de collectie pokken, puisten en mossels, die als clandestiene reizigers de vaart mee hadden gemaakt en zich bij den tuimel van den kolos niet van hun plaats hadden bewogen.

Rijk wenkte me te blijven staan.

Met Ruth samen wandelde-ie naar de landzij rond het schip heen.

Voor ’t eerst bleef ’k alleen, alleen in den troebelen mist, zonder moed ’n stap te verzetten.

Bij m’n voeten ribbelde ’t door de golven gekneed zand — of de wind ’t in rimpels had geblazen.

Er bewoog daar ’n stekelrog recht op me toe, onrustig wiegelend tot-ie met z’n kop m’n schoenen belei.

De puntige doornen van ’t vierkante lijf glitterden in ’t licht, de lobben van z’n vinnen hingen slap, de staart met de kantige nerven dreef ’n wig in ’t zand. Omdat z’n opalen oogjes, tusschen ’t olijfgroen en de witte schubbeering, niet van me aflieten, omdat-ie me door z’n doodelijk-stil liggen en z’n van alle geknipper ontdaan gestaar hinderde, irriteerde, ja laat ’k ’t maar zeggen tureluursch stemde, schopte ’k ’m weg.

Zand en drab dwarrelden op en tegelijk door ’n defect van den verbindingsdraad, kwijnde ’t licht van m’n lamp tot ’n broeiend rood — stond ’k in ’t donker.

’k Gilde, gilde redeloos, gilde dat ’k ’r koud bij werd. Dat was geen duister, geen gewoon, vertrouwd donker, zooals in ’t dorp, waar alle wegen bij dag en avond intieme kameraden waren — dat was geen donker van ’n eenzame hei of van ’n duin-glooiing — ’t was erger dan je je de voorstelling van ’t graf maakte — de zwijgende boot met haar lijken misschien — dat zwijgend overal soepelen weerstand biedende water met

191