De roode Flibustier

Driftig liep ’k van ’t kleine raam met de hijschbalk naar de trapopening. Dan de staal-blauwe, rimpelloo-ze strook der zee achter de pierhoofden bedroomend, her-zag ’k de twee meisjesvoeten, ’t vlammendroode haar, de oogen — de grijze, klare, spottende, be-ang-stigende.... Hahaha, ’k was toen nog zoo kostelijk-jong, zoo’n mannelijke blaag, zoo’n één-dags-vlieg in verliefdheid.... Hoe dikwijls was m’n hart al gebroken geweest voor ééuwig, tot aan den dood....

Vijf minuten later floot grootva aan de trap.

Hij was de kar met kisten, doozen, koffers, beddegoed tegemoet geloopen. Ze kwamen ’n mannetje te kort. Ik sjouwde mee. M’n nieuw frontje, m’n boord en manchetten leien ’t triestig af, vooral ’t boord van papier.

Liever had ’k ’r m’n Zondagsche colbert mee aan gewaagd, dan me nog eens in ’t kostuum van de eerste kennismaking op de ladder te vertoonen.

M’n armen deeën pijn van de gemeenzware vrachten — de touwen der koffers sneden in m’n vingers — m’n rug hield ’t niet uit: ’k gaf me niét gewonnen, dee brani en blufferig, om te toonen hóé sterk ’k was.

Zij namen ’r geen notitie van, lieten zich bedienen of ’t ’r bij hoorde, zeien niet eens „dank u” of iets van dien affabelen aard, toen we klaar waren — en de proper-keurige verdieping van gister ’r als ’n ruïne, ’n pakhuis uitzag.

Boven, in de eigen „appartementen”, keken grootva, de doove huishoudster en ik mekaar aan. Verstrooid, transpireerend en met ’n splinter in de rechterhand, scheurde ’k ’t verpapte boord stuk.

„’k Geloof dat we aan die menschen pleizier zullen beleven”, gromde de ouwe man.

20