De roode Flibustier

me verbazende, op alle zenuwspitsen drijvende kalmte, in beter staat van ontvankelijkheid voor de onder-zeesche gebeurlijkheden.

Dicht op de hielen van Rijk en Ruth — Wanda, verheugd dat ze niet van de partij behoefde te zijn, speelde de rol van cipier, gaf ’k, voor zoover ’t mogelijk was, m’n oogen de kost — spreekwoordelijke s p ij z i-g i n g vol ernstige bezwaren, daar ’t simpelst botje of scholletje, met omhoog-starende oogen geboren, logischer toegerust is, althans voor verweer beneden-wa-ters, dan ’n tweebeener, meerder aan ’t bepeinzen van klinkers en keien dan aan ’t gestadig waarnemen van sterren en hemelverschijnselen gewend.

Bij de sluizen begon zich ’t gewoel van visschen, vooral van opgeschrikte alen te herhalen.

Heele scholen, zooals den vorigen keer, ontmoetten we niet. De storm scheen ze naar dieper water te hebben gejaagd.

Soms spartelde ’n slakdolf met koortsig-wrikkende rug- en aarsvinnen binnen den lichtkegel der lamp — soms plaste ’n kanjer van ’n vermoedelijk knorrenden knorhaan met ’n violetten buik, purperen staartvinnen en paars lijkende vinvliezen op ’t electrisch gestraal toe — en kéék dan — kéék met goudkralende, begee-rende, misschien verwonderde, misschien gebelgde poppe-oogen naar ’t tintel-blinkend spiraaltje achter ’t glas — soms glee ’n steekvisch in ’t lichtnet, alle vinnen in schrikstuip gespannen, de schubben als ’n doorschokte maliënkolder, en tusschen de helblauwe strepen om kieuwdeksels en schoeren, blikkerde ’t straffe gestaar der zulk een glans nog nooit aanschouwde pupillen....

Smeet je vrije hand ’n schaduw naar ’t stralen-gebun-

187